Ik zag vorige week een film waar een boodschap in zat die is blijven hangen. Het ging over een dochter die zich afvroeg wanneer je zeker weet dat je de liefde van je leven hebt gevonden. Wanneer weet je of iemand de ware is?
Dat vroeg ze op een gegeven moment aan haar vader, die daar een mooi verhaal over vertelde. Hij vertelde dat hij tijdens de verkeringstijd met haar moeder een keer bezig was de zolder op te ruimen toen hij lelijk ten val kwam. Het was een hoop kabaal en hij gilde het uit van de pijn. Zijn verkering, die op dat moment beneden was en een spinnenfobie had, kwam onmiddellijk naar boven en rende zonder na te denken dwars door alle spinnenwebben op de zolder heen om hem te komen redden. Op dat moment wist hij zeker dat zij de ware was.
Haar liefde voor hem was sterker dan haar angst voor de spinnen en door haar liefde wist zij die angst te overwinnen en zette ze alles opzij om hem te helpen. Hij wist hoe diep haar spinnenangst zat dus doordat ze die voor hem opzij zette wist hij ook gelijk hoe diep haar liefde voor hem was.
Toevallig herkende ik iets van dit verhaal daarna ook in mezelf en mijn liefde voor mijn hond. Ik heb al jaren een fobie voor teken. Dat zijn die enge bloedzuigende beestjes die voorkomen in het bos en tussen het gras en struiken en die zich meestal vastbijten in honden, katten of zelfs mensen. Er zijn ook teken die de ziekte van Lyme bij zich kunnen dragen en daardoor gevaarlijk zijn voor de gezondheid van mens en dier. Ik ben er van kinds af aan al huiverig van en als ik hoorde dat een van de honden vroeger thuis een teek had dan wist ik niet hoe gauw ik weg moest komen. Ik ben sowieso altijd al bang geweest voor spinnen en bloed dus een teek is voor mij het ultieme monster.
Omdat ik heel veel wandel met Silver en probeer op zoveel mogelijk leuke plekjes te komen was het wel te verwachten dat hij ook teken zou kunnen krijgen. Ik heb het waarschijnlijk een beetje verdrongen want toen het echt zover was schrok ik me dus rot. Mijn dochter voelde er een zitten en ik durfde dus eerst niet eens te kijken. Omdat mijn kinderen waarschijnlijk ook wel wat van mijn tekenfobie hebben meegekregen en er dus ook griezelig van zijn moest ik er wel wat mee. Na een tijdje moed verzamelen heb ik me vermand en heb ik eerst van een afstandje gekeken of ik echt iets zag zitten. Toen dat bleek te kloppen ben ik bij de dierenwinkel een tekenpen gaan halen om het op die manier nog even voor me uit te schuiven. Toen ik weer thuis was heb ik in eerste instantie nog mijn ex onder druk gezet en aangegeven dat hij toch ook niet wilde dat die enge beesten door het huis zouden gaan lopen en misschien wel op de kinderen zouden gaan zitten maar daar trapte hij niet in.
Ik moest er dus echt zelf aan de slag. Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds de rillingen maar ik heb het wel gedaan. Mijn dochter heeft de hond vastgehouden en ik heb met de tekenpen heel langzaam de teek eruit geschoven. Ik wist nog wel van vroeger dat het belangrijk is om goed te kijken of de pootjes er ook uit zijn dus dat heb ik ook nog gedaan. Toen ik uit het grote, grijze volgezogen lijf wat pootjes zag spartelen ging ik bijna over mijn nek maar het voelde ook als een overwinning. Een overwinning op mezelf en een teken dat ik echt om mijn hond geef.
Die teek is dus mijn spinnenweb waardoor wel duidelijk is geworden dat echte liefde angst kan overwinnen en dat liefde sterker is dan angst.
Ik ben heel benieuwd wat jouw spinnenweb is?
